Mijn leven
Ik werd geboren in Hasselt op 3 februari 1961 als jongste van acht kinderen: vier jongens en vier meisjes. 'Kleintje' was mijn bijnaam! En zo voel ik me nog altijd. Papa was architect. Hij overleed in 2002. Mama was ook auteur. Ze schreef onder haar meisjesnaam, Monda De Munck, en won heel wat prijzen met boeken als Dit is het paradijs, De vrouwen van Dalvajoes… Maar door haar grote gezin kwam het schrijven jammer genoeg op de achtergrond. Wel bleef ze cursiefjes maken over ons gezin voor Het Teken, het maandblad waar ik sinds haar gezondheid achteruitging, nu zelf voor schrijf. Een gedeelte van haar cursiefjes zijn gebundeld in het boekje Kinderen toegelaten. Ze stierf in 2010. Met beide ouders had ik een hechte band. En het schrijven zit me dus in de genen! Al van toen ik zes jaar was zat ik achter de tikmachine en schreef eerste verhaaltjes voor de kinderkrant van De Standaard en voor de Paas- en Kerstboekjes van Averbode. Toen ik veertien was verscheen mijn eerste Vlaamse Filmpje. Mijn oma overleed in 1975 en opa kwam thuis inwonen. Ik heb heel veel voor hem gezorgd, tot aan zijn dood, en dat heeft me erg veranderd: van een flapuit met een grote mond, werd ik rustiger, een beetje teruggetrokken, en ontdekte ik het geloof. Een hele verandering in mijn leven… Een verrijking!
Na de humaniora Grieks-Latijn studeerde ik in Leuven Bijbelse Filologie en Godsdienstwetenschappen. Maar het werk op de parochie trok me meer aan dan een academische carrière, en ik begon te werken op Jeugdpastoraal en Catechese van het bisdom Hasselt. Intussen had ik in Leuven Jan Goyvaerts leren kennen. In 1984 trouwden we in de Theresiakerk in As waar ik tot dan toe had gewoond. We leefden er op de kapelanie om zo met open deur ruimte te scheppen voor een kinder- en jongerenkerk. Daar zijn we altijd mee bezig geweest, ook toen we omwille van Jans werk naar andere parochies verhuisden. Intussen kregen we kindjes, pleegkinderen… Nu zijn we de gelukkige ouders van vier jongens, en twee meisjes, geadopteerd uit Haïti. Een groot maar zalig gezin! Intussen staan ze bijna allemaal op eigen benen of studeren ze nog. Ik bleef schrijven, maar omdat mijn geloof groeide, was ik niet alleen bezig met kinder- en jeugdboeken, maar ook met boeken over het geloof. Toen ik 25 was begon de samenwerking met kardinaal Danneels, waaruit intussen al acht boeken zijn ontstaan.
Na de humaniora Grieks-Latijn studeerde ik in Leuven Bijbelse Filologie en Godsdienstwetenschappen. Maar het werk op de parochie trok me meer aan dan een academische carrière, en ik begon te werken op Jeugdpastoraal en Catechese van het bisdom Hasselt. Intussen had ik in Leuven Jan Goyvaerts leren kennen. In 1984 trouwden we in de Theresiakerk in As waar ik tot dan toe had gewoond. We leefden er op de kapelanie om zo met open deur ruimte te scheppen voor een kinder- en jongerenkerk. Daar zijn we altijd mee bezig geweest, ook toen we omwille van Jans werk naar andere parochies verhuisden. Intussen kregen we kindjes, pleegkinderen… Nu zijn we de gelukkige ouders van vier jongens, en twee meisjes, geadopteerd uit Haïti. Een groot maar zalig gezin! Intussen staan ze bijna allemaal op eigen benen of studeren ze nog. Ik bleef schrijven, maar omdat mijn geloof groeide, was ik niet alleen bezig met kinder- en jeugdboeken, maar ook met boeken over het geloof. Toen ik 25 was begon de samenwerking met kardinaal Danneels, waaruit intussen al acht boeken zijn ontstaan.
Na hard werken op de parochie werd Jan tot diaken gewijd. We ontdekten dat we eigenlijk té actief waren en dat we de bron waaruit alles mogelijk was vergaten: God en het gebed… We zochten zeven jaar lang naar wat die roeping binnen onze huwelijksroeping zou kunnen zijn. We ontdekten de karmelspiritualiteit die ons vooral leerde te leven in Gods aanwezigheid, biddend, maar ook midden in het werk, het strijken, het huiswerk van de kinderen… Een enorme rijkdom! We kregen de kans om te verhuizen naar Vilvoorde, naar het rectorhuis naast het klooster van de zusters Karmelietessen bij het bedevaartsoord van de basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van Troost. We wonen hier nu 16 jaar en zijn er nog altijd van overtuigd dat dit echt de plaats is waar God ons wil!
Tien jaar geleden werd ik erg ziek. Men ontdekte dat ik al sinds mijn tienerjaren aan SLE lijd, misschien beter bekend als 'lupus', een auto-immuniteitsziekte. Dat zette mijn en ons leven op zijn kop. Gedaan met avondconferenties en schoollezingen… en met heel wat andere sociale bezigheden. Niet altijd gemakkelijk om te aanvaarden. Maar er blijven zoveel mooie dingen die wel nog kunnen! Er is ons gezin - we hebben intussen twee schatjes van kleinkinderen - de Karmel, het schrijven en het gebed… Ja, mijn ziekte zorgt voor veel beperkingen en er zijn soms echt zware periodes en veel ziekenhuisopnames, maar ik ben gelukkig met en dankbaar om het leven dat ik mag leiden! In mijn boeken van de laatste jaren vind je vaak een neerslag van die ziekteperiodes, hoe ik probeer ermee om te gaan, ook met de eenzaamheid en het isolement waar lupus voor kan zorgen. Gelukkig word ik goed omringd. Nee, ik vraag me niet af 'waarom ik?' Ik geloof dat alles wel een betekenis heeft, ook lijden. Mijn geloof is daar een echte houvast in.
Twee jaar heeft Jans vader hier geleefd, opa, hij was halfzijdig verlamd. Ik mocht hem verzorgen, net zoals mijn opa destijds. Daar beleefde ik echt veel vreugde aan, al was het soms zwaar voor mijn fysiek. Een jaar geleden, in 2012, is hij overleden in mijn armen. Oma was uiteraard ook bij ons komen wonen, en zij is er nog altijd: 90, maar nog in volle vorm!
We zijn gelukkig, Jan en ik, al zoveel jaar samen. Met onze 'sibbe' die uitgebreid is met schatten van liefjes, met zoveel vrienden en kennissen. Het loopt niet altijd van een leien dakje, we hebben heel wat te dragen, zoals ieder huisje wel zijn kruisje heeft, maar we proberen te vertrouwen dat alles wel goed komt. 'Vreugde wordt geboren uit verdriet' zegt Kahil Gibran in De profeet.
Vermits spreken door mijn ziekte moeilijk is geworden, zijn mijn boeken dé manier om te getuigen van alle rijkdom die ik heb gekregen: zo kan ik toch nog iets doorgeven en hopelijk het hart van mensen raken, hun moed geven en zeggen dat het leven, hoe hard het soms ook kan zijn, in zich echt de moeite waard is.
Vandaag stuur ik dagelijks mijn schrijfgebed naar meer dan 400 e-mailadressen en kun je ook meebidden via de blog (www.bloggen.be/morgengebed). De reacties zijn heel fijn en het geeft me vreugde om zoveel mensen plezier te kunnen doen van op mijn bed achter mijn notebookje...
Tien jaar geleden werd ik erg ziek. Men ontdekte dat ik al sinds mijn tienerjaren aan SLE lijd, misschien beter bekend als 'lupus', een auto-immuniteitsziekte. Dat zette mijn en ons leven op zijn kop. Gedaan met avondconferenties en schoollezingen… en met heel wat andere sociale bezigheden. Niet altijd gemakkelijk om te aanvaarden. Maar er blijven zoveel mooie dingen die wel nog kunnen! Er is ons gezin - we hebben intussen twee schatjes van kleinkinderen - de Karmel, het schrijven en het gebed… Ja, mijn ziekte zorgt voor veel beperkingen en er zijn soms echt zware periodes en veel ziekenhuisopnames, maar ik ben gelukkig met en dankbaar om het leven dat ik mag leiden! In mijn boeken van de laatste jaren vind je vaak een neerslag van die ziekteperiodes, hoe ik probeer ermee om te gaan, ook met de eenzaamheid en het isolement waar lupus voor kan zorgen. Gelukkig word ik goed omringd. Nee, ik vraag me niet af 'waarom ik?' Ik geloof dat alles wel een betekenis heeft, ook lijden. Mijn geloof is daar een echte houvast in.
Twee jaar heeft Jans vader hier geleefd, opa, hij was halfzijdig verlamd. Ik mocht hem verzorgen, net zoals mijn opa destijds. Daar beleefde ik echt veel vreugde aan, al was het soms zwaar voor mijn fysiek. Een jaar geleden, in 2012, is hij overleden in mijn armen. Oma was uiteraard ook bij ons komen wonen, en zij is er nog altijd: 90, maar nog in volle vorm!
We zijn gelukkig, Jan en ik, al zoveel jaar samen. Met onze 'sibbe' die uitgebreid is met schatten van liefjes, met zoveel vrienden en kennissen. Het loopt niet altijd van een leien dakje, we hebben heel wat te dragen, zoals ieder huisje wel zijn kruisje heeft, maar we proberen te vertrouwen dat alles wel goed komt. 'Vreugde wordt geboren uit verdriet' zegt Kahil Gibran in De profeet.
Vermits spreken door mijn ziekte moeilijk is geworden, zijn mijn boeken dé manier om te getuigen van alle rijkdom die ik heb gekregen: zo kan ik toch nog iets doorgeven en hopelijk het hart van mensen raken, hun moed geven en zeggen dat het leven, hoe hard het soms ook kan zijn, in zich echt de moeite waard is.
Vandaag stuur ik dagelijks mijn schrijfgebed naar meer dan 400 e-mailadressen en kun je ook meebidden via de blog (www.bloggen.be/morgengebed). De reacties zijn heel fijn en het geeft me vreugde om zoveel mensen plezier te kunnen doen van op mijn bed achter mijn notebookje...